Uiteindelijk gaat het maar om één ding: wie geloof je?

De hele dinsdag concurreerde de rechtszaak tegen Marco Borsato met de laatste verkiezingsdebatten om de aandacht van het publiek. De politici hebben het ruimschoots verloren. De twistgesprekken waren maar al te vaak een herhaling van zetten. We zijn overvoerd met debatjes die nooit de kern van de zaak raakten omdat het erom ging de tegenstander af te bluffen. De eindeloze nabesprekingen waren zo mogelijk nog erger.

Nee, dan was de andere kwestie van de dag boeiender. Heeft Marco Borsato dat vijftienjarig meisje nou overal betast of niet? Veel mensen vinden dat je die beslissing aan de rechter moet laten. Het is niet aan jou tot bepaalde overtuigingen te komen nog voor er een uitspraak is gedaan. Dat zei Wilders ook tijdens het laatste televisiedebat op dinsdagavond. Je mocht het woord genocide pas gebruiken als Netanyahu daarvoor door de rechter was veroordeeld. Tot zo lang was het een schandelijke aantijging.

Die redenering houdt geen stand. Rechtszittingen zijn op enkele uitzonderingen na altijd openbaar. Burgers moeten zelf een oordeel kunnen vormen over de geloofwaardigheid van het openbaar ministerie, advocaten, rechters en verdachten. Alleen in onvrije landen vinden processen achter gesloten deuren plaats.

Juist zedenzaken verdienen de grote en kritische aandacht van het publiek. In veel gevallen zijn er dan geen getuigen. Het is het woord van de een tegen de ander. Zonder steunbewijs kunnen rechters moeilijk tot een veroordeling komen. En dan nog is het essentieel wie ze geloven en wie niet.

Marco Borsato wordt ervan verdacht dat hij de dochter van de voorzitster van zijn fanclub regelmatig betastte waarbij zijn handen ook haar intieme delen bereikten. Het meisje had daar veel last van en jaren na de gebeurtenissen deed zij aangifte. Marco Borsato ontkent. Hij deed op zijn beurt aangifte: van smaad en laster, ook tegen de moeder.

We horen al jaren dat we zulke aangiftes moeten geloven. Dat zijn wij aan de slachtoffers verplicht. Wie zou nu beschuldigingen van aanranding of erger verzinnen om wraak te nemen? Mijn antwoord: er zijn genoeg kwaadwillige en tot chantage geneigde types die dat graag zouden doen. Je vervalt bij dit alles in heilloze discussies die maar al te vaak een ideologisch karakter aannemen. Aan de andere kant is het moeilijk voorstelbaar dat in de rechtbank aan de lopende band onschuldige mannen worden veroordeeld. Die mannen verklaren immers maar al te vaak dat hun vriendschappelijke gebaren verkeerd zijn opgevat. Zij zeggen nooit: ik heb hoogstens wel eens een kop koffie met haar gedronken. Of: hier is niets van aan. Ik heb haar met geen vinger aangeraakt. Nooit.

Marco Borsato behoort tot dit type beklaagde. Hij heeft vier jaar lang de tijd gehad over zijn verhouding tot het meisje en haar moeder na te denken en alles voor zichzelf te rechtvaardigen. Dat bleek uit de lange verhalen die hij in de rechtbank hield. Na de zelfmoord van haar vader had het meisje hem diens rol gegeven. Haar moeder was niet alleen voorzitter van de Marco Borsato fanclub maar werkte ook voor haar idool. Hij kende de problematiek van haar huishouden – er was ook nog een zoon met psychische problemen. Hij probeerde te helpen en kwam dan ook vaak over de vloer. Zelf was hij – verklaarde Borsato – als Italiaan toch al knuffelig. In het huishouden van het meisje waren de aanrakingen niet van de lucht. Men sloeg elkaar graag speels op de billen. Ze kroop wel eens op schoot. Toen ging Borsato maar meedoen. Het was ook een keer voorgekomen dat moeder, dochter en vriendinnen bij wijze van uitgeleide na een bezoek met ontblote borsten voor het raam gingen staan. De moeder had Borsato ook eens uitgenodigd naar boven te gaan waar haar dochter zich in slaap huilde. Ze was wel naakt, zei ze met een knipoog.

Dat soort tonelen schetste Borsato aan de lopende band. Alles werd zorgvuldig opgetekend door de media. Zijn verklaringen waren onderwerp van bespreking in de talkshows op gelijke voet met die van de politieke discussies. Er kwamen psychologen en rechtskundigen aan het woord. Deskundologie glorieerde. Niemand liet zich leiden door het gezond verstand.

Dat gezonde verstand zegt: Marco Borsato heeft zich de das omgedaan. Meteen de eerste dag al. Hij plaatste zichzelf in een slachtofferrol. Hij speelde de heilige Antonius Abt, die constant visioenen kreeg waarin hij weerstand moest bieden aan de hefstigste verleidingen. Talloze kunstenaars hebben zich daardoor laten inspireren. Het beroemdste schilderij is dat van Salvador Dali.

Dat maakt Marco Borsato ongeloofwaardig. Die man is een huisvader met een vrouw en kinderen. Als dan een vriendin – onder vervelende omstandigheden weduwe geworden – hulp nodig heeft ook omdat haar kinderen er aan onderdoor dreigen te gaan, als dat allemaal het geval is, dan betrek je toch je eigen vrouw bij die ondersteuning. Een excuus zou kunnen zijn dat het huwelijk van Borsato dreigde te kapseizen maar dat is een reden te meer om niet kind aan huis te worden in een ander gezin. Borsato vertelde de rechter echter dat hij met de moeder van het meisje naar bed is geweest en dat zowel zij als haar dochter graag naakt in huis rondliepen. Dat was voor hem blijkbaar geen reden om afstand te nemen. Hij voert het nu tot zijn verdediging aan. Hij denkt er een witwasoperatie mee op gang te kunnen brengen, waaruit hij zelf geheel gereinigd te voorschijn komt.

Borsato kan me nog meer vertellen. Hij heeft dinsdag zijn zaak niet gediend.

Uiteindelijk is het net als met die verkiezingsdebatten: wie gelóóf je? En wie niet.

Ik zal blij zijn als het in dit decadente land eenmaal zaterdag is en we de bladzijdes van deze week kunnen omslaan.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.