Het verlies van een kind drijft veel stellen uit elkaar.

Dat is niet gebeurd bij actrice Monique van de Ven en regisseur/schrijver Edwin de Vries.

Monique vertelt aan Story hoe ze ervoor zorgden dat ze elkaar niet kwijtraakten.

Monique van de Ven en partner Edwin de Vries
Monique is inmiddels al 38 jaar samen met Edwin de Vries (75). In 1987 sloeg de vonk tussen hen over op de filmset van Een maand later. ‘Ik had Edwin daarvoor al ontmoet bij een voorstelling van Frisse Jongens, waar ik met een goede vriend naartoe ging. We raakten aan de praat en we bléven praten. Na de voorstelling gingen we naar een kroeg waar we nog meer gesprekken voerden. Toen al was er zo’n goede klik. Maar ik was nog getrouwd en woonde met mijn toenmalige echtgenoot Jan de Bont in Los Angeles. Ik kon Edwin niet uit mijn hoofd zetten. Later waren dus de opnames van Een Maand Later en toen was er geen houden meer aan.’

Blijven praten
Monique scheidde van Jan en trouwde in 1991 met Edwin. ‘De afgelopen jaren zijn zo snel gegaan. Het leuke is dat Edwin en ik nog steeds niet uitgepraat zijn. We hebben altijd wel een onderwerp dat we met elkaar willen delen. We luisteren ook echt naar elkaar.’ Volgens Monique is dat het geheim van hun relatie. ‘Als je partner je iets wil vertellen, is het belangrijk om te luisteren. Dat doen wij! Natuurlijk is het makkelijk om je relatie goed te houden als het je allemaal voor de wind gaat. Maar wanneer je door diepe dalen gaat, is praten en luisteren belangrijk.’

Diepe dalen doe je samen
Monique weet waarover ze praat. Hun oudste zoon Nino overleed twee jaar na de geboorte aan een hersenvliesontsteking. Hun jongste zoontje Sam was toen net vier maanden. ‘Dat is het verschrikkelijkste wat je als ouder mee kunt maken. En als koppel is het ook moeilijk om daarmee om te gaan. Zestig procent van de stellen gaat uit elkaar na zo’n tragedie. Edwin en ik wilden dat niet laten gebeuren. Nadat Nino overleed hebben we heel duidelijk naar elkaar toe uitgesproken dat we het sámen zouden doen. Ook al rouwden we op een andere manier. Edwin ging schrijven, ik trok me terug. Toch zijn we elkaar nooit kwijtgeraakt. Ook omdat we hulp zochten. We moesten dat verdriet ver-werken. En dat hebben we gedaan. We waren en zijn er altijd voor elkaar. We zijn nóg hechter geworden.’